Historiaaaaa

Nim powstał wszechświat, wśród nieskończenie długiej Pustki wisiało Smocze Jajo. Pękając, wydało smocze bliźnięta – Ashę, Smoczycę Ładu oraz Urgasha, Smoka Chaosu. Asha kontrolowała zarówno życie i śmierć, tak jak czas i przestrzeń. Brat smoczycy posiadał natomiast władzę nad wszystkimi zachodzącymi zmianami. Obydwoje stanowili cykl nieskończonej sprzeczności niczym wiecznie ścierający się Ład i Chaos. Z pozostałości pierwszego Smoczego Jaja, Asha stworzyła Ashan wraz z wszelkim bytem wchodzącym w skład tego świata
Wkrótce wykluła Smoki Żywiołów:
1. Elrath – Smok Światła
2. Malassa – Smoczyca Ciemnością
3. Arkath – Smok Ognia
4. Shalassa – Smoczyca Wody
5. Sylana – Smoczyca Ziemi
6. Ylath – Smok powietrza
Choć ich zadaniem było sprawowanie opieki nad Ashanem, Smoczyca Ładu, Asha, zezwoliła każdemu z nich na stworzenie własnej rasy. W wyniku czego Elrath wykreował anioły, Malassa bezimiennych, Arkath krasnoludy, Shalassa nagi, a Sylana elfy.
Anioły odrzucając życie na ziemi odeszły do chmur i niebios. Bezimienni wykazywali zainteresowanie jedynie sekretami i wszelkimi tajemnicami, nie poświęcając uwagi Ashanowi. Krasnoludy zeszły pod ziemię, wykopały liczne tunele i stworzyły własny świat głęboko poniżej powierzchni. Nagi po niedługim czasie rozpoczęły panowanie nad wszystkimi wodami, nadały im własne nazwy, zapominając o lądzie. Elfy odnalazły swą aspirację w kontynentach, nazywając je własnymi słowami. Ostatnich z wymienionych, ludzi, interesowało wszystko dookoła, choć żaden z nich nie miał czasu, by udokumentować swe odkrycia.
Wkrótce po tym zazdrosny Urgash stworzył własne dzieci, które następnie wykreowały demony:
1. Ur-Jubaal (Władca Szaleństwa)
2. Ur-Vomoch (Władca Żarłoczności)
3. Ur-Aazheel (Władca Rozrostu)
4. Ur-Traggal (Władca Cierpienia)
5. Ur-Khrag (Władca Zniszczenia)
6. Ur-Hekel (Władca Nienawiści)
Niestety współżycie między tworami Ashy, jak i Urgasha nie mogło trwać wiecznie. Nadeszła Wojna Stworzenia, która objęła wszystkich bogów. A krew, która z nich wypłynęła ukształtowała Smocze Żyły – stawy, rzeki, jeziora, a nawet morza krwi i magii. Gdy ich posoka wsiąkła w ziemię, uległa krystalizacji, czego wynikiem stało się powstanie nowego minerału zwanego Smoczą Krwią. Innym wynikiem została ewolucja nowych stworzeń, których nigdy wcześniej na tym świecie nie widziano.
Po długo trwającej wojnie Urgash został przykuty do jądra Ashanu, choć przedtem przeklął swą bliźniaczkę. Smoczycę Ładu dotykały potworne koszmary. Wyczerpana zarówno psychicznie i fizycznie uciekła na bezludną wyspę na Oceanie Nefrytowym. Wówczas Smoczyca Wody podawała swej matce świętą wodę w celu wyleczenia jej ran. Smoczyca Ciemności próbowała wyrwać z jej umysłu koszmary, które przybrały fizyczną postać. Smoczyca Wody utworzyła potężny sarkofag i zamknęła je w środku, powierzając nad nim pieczę nagom. One zaś wybudowały świątynie i do dnia dzisiejszego strzegą potworności.
Niedługo po tym ozdrowiała Asha wzleciała ku niebu i otoczyła magicznym, regenerującym kokonem, znanym jako księżyc Ashanu. Nadal posiada pełną świadomość nad wszystkimi bytami i za pomocą snów może kontaktować się ze wszelkim stworzeniem. Dokładnie tak samo, jak Urgash ze swoim. Odejście Ashy i Urgasha zakończyło Erę Mityczną.


Ziemie, których dotknęło zniszczenie przez Wojnę Stworzenia należało odbudować. Smoczyca Sylana z pomocą  swych elfów uleczyła ich ziemie zwane Thallanem. Okres ten nazwano Cwałem Jednorożców. Na znacznej części tego kontynentu wzniesiono Imperium Shantiri, wspólne miejsce dla ludzi, krasnoludów, elfów oraz nag. Stanowiło ono niesamowitą cywilizację nauki i magii.
Wkrótce Smoczy bogowie odeszli do tak zwanego Królestwa Duchów, zostawiając Ashan pod panowaniem wykreowanych ras, a także smoków, które zaczęto postrzegać jako odbicia samych bóstw. Smok Chaosu został raz na zawsze wygnany z Ashanu, lecz jego dzieci rozproszyły się po całym świecie na terenach dotąd nieodkrytych. Swymi podstępnymi szeptami kusili mieszkańców Shantiri, którzy po niedługim czasie zaatakowali anioły. Sam arcydemon Azkaal spalił niezliczoną ilość miast tych przepięknych istot, mordując tysiące istnień. Kres tyraństwu położył dopiero archanioł Michał oraz Sara. Uwięzili Azkaala w potężnym artefakcie.
Zwycięstwo niebiańskiej rasy sprawiło, iż anioły napełniły się egoizmem i arogancją. Pod wpływem pychy wypowiedziały krucjaty przeciwko bezimiennym, doprowadzając cywilizację obu ras niemalże do całkowitego unicestwienia. Imperium Shantiri, które niestety znalazło się między dwoma stronami konfliktu także uległo zniszczeniu. Wkrótce po tym archanioł Michał został zamordowany. Mieszkańcy dawnego Imperium rozproszyli się po całym kontynencie, tworząc czasem nowe państwa. Elfy zamieszkały w lasach na północnym-zachodzie, krasnoludy osiedliły się wzdłuż gór na północy, a ludzie w samym centrum Thallanu kreując oddzielne plemiona. Przez cały ten czas demony spokojnie czekały i grupowały się.

Wojna między aniołami, a bezimiennymi zakończyła się podpisaniem Przymierza Zmierzchu. Za pioniera tego przymierza uznaje się Siódmego Smoka, czempiona Ashy. Choć obydwie rasy znalazły się na skraju wymarcia. Wówczas skrzydlate istoty zaczęły nawracać plemiona ludzi na wiarę w Smoka Światła, zjednaczając ich w Imperium Sokoła. Dwadzieścia osiem lat później nadeszła Wojna Ognia, podczas której demony zaatakowały mieszkańców Ashanu. Ludzie, elfy oraz krasnoludy walczyli ramię w ramię, co doprowadziło do zamknięcia kreatur chaosu w ognistym jądrze planety. Niestety jego niedoskonałość doprowadziła do powstania szczeliny. Z każdym zaćmieniem księżyca demony mogły opuszczać swe piekielne więzienie.
Wówczas królestwo ludzi przeobraziło się w Święte Imperium Sokoła, dając absolutną władzę Kościołowi Smoka Światła. Tym, dla których dawna wiara w Smoka Powietrza była jedyną słuszną, odchodzą na wschód zakładając Wolne Miasta. W tym samym czasie elfy tworzą własne królestwo – Irollan.
Uczniowie Siódmego Smoka, który poświęcił swe życie, by zamknąć demoniczne istoty w jądrze globu, tworzą własne zakony. Powstają Ślepi Bracia zrzeszający uzdrowicieli, Ciche Siostry, Biali Tkacze, a także Smoczy Rycerze, których ideologia opiera się na umyśle i ciele. Reszta czeladników smoka zakłada Siedem Miast na pustyniach, będące ostoją prawdziwej magii. Kilkadziesiąt lat później Smoczy Rycerze budują własne twierdze, osiedlając się w nich i całkowicie odcinając od świata zewnętrznego.
Spokój na Ashan panuje ponad dwadzieścia dekad, aż do Pierwszego Zaćmienia. Demoniczne istoty opuszczają swe więzienie, poczynając burzę wojenną na ziemiach innych ras. W obliczu nadchodzącej zakłady magowie tworzą nową rasę – orków. Ci odważni wojownicy, odporni na czary demonów, gromią zastępy wroga. A w zamian za swe przysługi, tuż po zakończonej wojnie, otrzymują miano najemników, choć nigdy nie zwrócono im prawdziwej wolności. Wkrótce stworzono także zwierzoludzi, których pierwotnym zadaniem było zastąpienie orków. Niestety po niedługim czasie ich role spoczęły na pilnowaniu Siedmiu Miast.
Jeden z uczniów Siódmego Smoka odkrywa starożytne manuskrypty. Prawią one o potędze nieśmiertelnej duszy oraz płynącej z niej mocy. Tak oto powstaje nekromancja, której dwie podstawowe zasady głoszą, iż śmierć nie jest końcem, a sama Asha, Smoczyca Ładu, stanowi obraz pająka tkającego nici życia i przegryzającego je, kontrolując śmierć.
Niedługo po tym wydarzeniu nadchodzi rebelia okrów i zwierzoludzi. Ogłaszają wolność i niezależność od innych ras. Imperium Sokoła, niezadowolone zwrotem akcji, prowadzi krucjaty przeciwko zielonoskórym. Orkowie zostają zmuszeni do rozproszenia się po całym świecie. Z pomocą władczyni nag, Imperium kończy krucjaty.
Wraz ze zniknięciem orków i zwierzoludzi, magowie tworzą alternatywę – konstrukty. Niestety dochodzi do ogólnego rozłamu, podczas którego powstają cztery domy. Dom przywoływaczy duchów i dżinów, karmazynowych czarodziei – twórców orków i zwierzoludzi, nekromantów, oraz alchemików.
Trzeci w kolejności król elfów imieniem Arniel centralizuje władzę. Przyjmuje prawo dziedziczenia. Królowa Tuidhana, która władała małym królestwem przy pograniczu z Imperium, odłącza się. Rasa ludzi wykorzystuje tę sytuację, najeżdżając jej ziemie. Elficka władczyni będąc u kresu swej wytrzymałości, zwraca się z prośbą do bezimiennych. Ci oferują jej pomoc w zamian za przyjęcie wiary w Smoczycę Ciemności. Choć elficka garstka wygrywa wojnę, staje się znana jako mroczni elfowie.
Nadchodzi Drugie Zaćmienie. Wspólny czar orków, nag i smoczych rycerzy powstrzymuje najazd demonów. Wojna zabiera ze sobą wielkie żniwa, ginie wielu władców zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie konfliktu. Władzę nad istotami z chaosu, ponownie zepchniętymi do swego więzienia przejmuje nowy Władca Demonów – Kha-Beleth.
Dwa lata po tym wydarzeniu ogień pochłania stolicę elfów. Święte drzewo upada, a wina spada na mrocznych elfów. Część z nich została wygnana, resztę spotkała śmierć. Władczyni Tuidhana postanawia walczyć do końca, co kończy się jej zgubą. Rasa bez domu przesiedla się pod wyspy Dalekiego Wiatru. Tam także spotyka ich wojna, która zmusza Eruinę, córkę poległej Tuidhany, udać się do Wolnego Miasta Karthal.
Wraz z upływem dwóch dekad mroczne elfy osiedlają się pod górami Grimheim, niedaleko osad krasnoludów. Skutkiem tego były otwarte wojny między dwoma rasami. Siedliska elfów zostają zniszczone. Po wielu trudach zakładają nowe państwo w Ygg-Chall.